Η Κονταριώτισσα έχει τη δική της ποδοσφαιρική ιστορία. Η πρώτη επίσημη ομάδα που δημιουργήθηκε ήταν ο Γυμναστικός Αθλητικός Μορφωτικός Σύλλογος «Παύλος Μελάς» Κονταριώτισσας ο οποίος ιδρύθηκε τη δεκαετία του '70. Σύμφωνα με το ιστορικό αρχείο της ΕΠΣ Πιερίας η πρώτη επίσημη αναφορά στον σύλλογο εντοπίζεται τη σεζόν 1983–1984 όταν τερμάτισε δεύτερος με τρεις βαθμούς πίσω από τον Ορφέα Σκοτίνας.
Τις επόμενες δεκαετίες δημιουργήθηκαν και άλλες δύο ομάδες: Πρώτα η Ένωση Νέων Κονταριώτισσας και στη συνέχεια ο ΠΑΟ Κονταριώτισσας, αμφότερες μετά το 2010, συμπληρώνοντας έτσι την ποδοσφαιρική τριάδα του χωριού.
Και οι τρεις ομάδες αγωνίστηκαν στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα της ΕΠΣ Πιερίας εκπροσωπώντας την Κονταριώτισσα με πάθος, μεράκι και τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας. Οι πορείες τους ήταν άλλοτε επιτυχημένες, άλλοτε δύσκολες, πάντοτε όμως αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς από τις διοικήσεις και τους εθελοντές. Όπως σε κάθε πλοίο ο καπετάνιος έχει την ευθύνη έτσι και στους συλλόγους την τελική ευθύνη φέρουν οι εκάστοτε πρόεδροι.
Δεν είναι όμως η ώρα να επιστρέψουμε στο παρελθόν και τα λάθη του. Είναι η ώρα να δούμε κατάματα το σήμερα. Οδεύουμε προς μία ακόμη ποδοσφαιρική σεζόν και, από ό,τι φαίνεται, καμία από τις τρεις ομάδες της Κονταριώτισσας δεν θα δηλώσει συμμετοχή. Πρόκειται για μια εξέλιξη που πονά. Δεν είναι απλώς θέμα αθλητισμού· είναι θέμα ταυτότητας, μνήμης και συνέχειας.
Σε ένα χωριό που κατάφερε να δημιουργήσει τρεις ομάδες υπήρξαν σεζόν όπου δύο από αυτές αγωνίζονταν ταυτόχρονα στην ίδια κατηγορία. Το γήπεδο ήταν ζωντανό. Οι φανέλες είχαν ιδρώτα. Και οι άνθρωποι είχαν λόγο να διαφωνούν, να συμφωνούν και στο τέλος να συνεχίζουν μαζί.
Προσωπικά, η ομάδα της καρδιάς μου είναι ο «Παύλος Μελάς». Η ιστορική ομάδα του χωριού μου. Άνθρωποι του μόχθου ενίσχυσαν για δεκαετίες την προσπάθεια με το υστέρημά τους, με ατελείωτες ώρες εθελοντικής προσφοράς. Διαφώνησαν, πάλεψαν, βρήκαν λύσεις. Κι όλα αυτά σήμερα κινδυνεύουν να ξεχαστούν, να κλειδωθούν στο συρτάρι της αδράνειας. Και είναι κρίμα. Είναι άδικο για όλους αυτούς τους συγχωριανούς μας που υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της προσπάθειας· για όλους τους κατοίκους και τα μέλη των διοικήσεων που προσέφεραν ανιδιοτελώς.
Μέσα σε όλα τα παραπάνω δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ουσία: Την προσφορά στον αθλητισμό και τη νεολαία. Το δικαίωμα κάθε παιδιού να αθληθεί, να μάθει, να αγωνιστεί. Ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Ειδικά σε μια μικρή κοινότητα όπως η δική μας.
Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος. Θέλω να ελπίζω ότι φέτος θα βρεθούν άνθρωποι της κοινότητας, άνθρωποι με όραμα και αγάπη για τον αθλητισμό και είμαι βέβαιος πως έχουμε τέτοιους. Άνθρωποι που θα πάρουν την πρωτοβουλία να ξαναδώσουν ζωή στο ποδόσφαιρο της Κονταριώτισσας. Να δώσουν ξανά πνοή, ελπίζω, στον «Παύλο Μελά» και σε ό,τι αυτός συμβολίζει.
Αν και προσπάθησα να είμαι όσο πιο αντικειμενικός γίνεται, όπως ομολόγησα πιο πάνω, η καρδιά μου χτυπά δυνατά για τον «Παύλο Μελά». Έτσι, μην αποκλείετε το ενδεχόμενο να έχω βάλει και κανένα γκολ «φιλίας» υπέρ της ιστορικής ομάδας της Κονταριώτισσας! Ας το πούμε… ιδεολογική μεροληψία με αγάπη.
Η ιστορία αξίζει συνέχεια, όχι σιωπή!
Καργιώτης Ν.